CRČEVO

Srpsko selo Crčevo, priklješteno obroncima Golije i Peštera, za deset godina, prošlo je put od mesta koje je trebalo da bude izbrisano sa geografske karte, do sela punog života, kao po staroj koja kaže da "život i voda uvek nađu put".







Kao što su, kao božjom rukom vođene, u poslednjoj deceniji, u ceo granični obod opustelih srpskih sela ka Kosmetu, (na podkopaoničke padine i pešterske krajeve pune neženja), počele da pristižu najpre stidljivo - po koja, a potom u velikom broju i ovde su stigle devojke iz Albanije - i donele život.

"Božiji prst" se ovde, možda, ogleda u tome što su mladoženjama Đokovićima u Crčevo sve snaje iz Albanije došle sa prezimenom Đokaj (uobičajeno prezime za pokatoličene Srbe Đokoviće iz skadarskog regiona).

Da nije kamere Javnog servisa, životna priča dojučerašnjih neženja i seljana Crčeva ostala bi u senci slike opšte propasti srpskog sela.

Ni Crčevo još nije spašeno.

Na prvi pogled idilična zimska slika iz besputnog dela Golije mladenačkog "belog veša" i dečije odeće, razapetih za sušenje između košara, pokrivenih slamom, samo je, realno gledano, poslednje upozorenje državi.

Autor - Mile Jasnić

Urednik - Ljubisav Aleksić